Noong unang panahon, may isang malaking kaharian sa isang maliit na isla sa Pilipinas. Ang kaharian na ito ay tinatawag na Kaharian ng Saging.
Ang mga tao sa kaharian ay nagtatanim at umaasa sa bungang saging bilang kanilang pangunahing pagkain.
Sa loob ng kaharian, may isang matandang babae na nagngangalang Aling Rosa.
Siya ang pinakamahusay na tagapag-alaga ng mga puno ng saging sa buong kaharian.
Araw-araw, siya ay nag-aalaga at nagmamahal sa mga halamang ito.
Hindi niya pinapabayaan ang anumang pangangailangan ng mga puno, mula sa pagdidilig ng mga halaman, pagsuporta sa kanilang mga sanga, at pag-aalaga ng mga bunga.
Isang araw, habang naglalakad si Aling Rosa sa tahanan ng mga puno ng saging, napansin niya ang isang malaking puno ng saging na tila may iba’t ibang kulay at himulmol na mga bunga.
Napagtanto niya na ang puno ng saging na ito ay hindi na itinataguyod at minamahal tulad ng iba.
Nag-alala si Aling Rosa at lumapit sa puno ng saging.
Tinanong niya ito, “Mahal kong puno ng saging, bakit ikaw ay nagdulot ng pag-aalinlangan sa iyong sarili?
Bakit ikaw ay hindi na matalino at maligaya tulad ng ibang mga puno?”
Napangiti ang puno ng saging at nagsalita, “Mahal na Aling Rosa, sa loob ng mahabang panahon, maraming mga tao ang nagnakaw ng aking mga bunga nang hindi nagpapasalamat at walang paggalang sa akin.
Ang mga tao ay inabuso ako at angking ako ay naglilingkod lamang para sa kanilang pansariling kapakanan.”
Nalungkot si Aling Rosa sa narinig at nagbigay siya ng payo, “Mahal kong puno ng saging, hindi lahat ng tao ay ganoon.
Maaaring may mga taong walang respeto, ngunit marami rin ang magmamahal at magpapahalaga sa iyo.
Hindi mo dapat ipagkait ang iyong mga bunga at hindi mo dapat isara ang iyong puso sa mga tao.
Ang iyong pagpapala at kagandahan ay nararapat lamang ibahagi sa mga taong tunay na nagmamahal at nagpapahalaga sa iyo.”
Napaisip ang puno ng saging sa mga salitang ito.
Napagtanto niya na hindi dapat niya itago ang kanyang kagandahan at biyaya dahil lamang sa ilang taong walang pakundangan.
Tinanggap ng puno ng saging ang payo ni Aling Rosa at muli itong namulaklak ng masaganang mga bunga.
Mula noon, ang puno ng saging ay naging maligaya at umaasang may mga taong darating na magpapahalaga at magpapakita ng tamang respeto sa kanya.
Ang mga bunga nito ay naging mas malalaki, mas sariwa, at mas masarap.
Dahil sa pagbabahagi ng kanyang biyaya, ang kaharian ng saging ay sumaya at nagkaroon ng kasaganaan.
Aral ng Alamat ng Saging
Sa alamat na ito, natutuhan natin ang kahalagahan ng pagtanggap at pagmamahal sa kabila ng mga masasamang karanasan.
Tulad ng puno ng saging, hindi natin dapat ipagkait ang ating kabutihan at kagandahan sa mundo dahil sa ilang negatibong karanasan.
Dapat tayong manatiling bukas at magpatuloy sa pag-abot at pagmamahagi ng ating mga talento at biyaya sa mga taong marapat.
Ang aral ng alamat ng saging ay hindi lamang tungkol sa halaman ng saging mismo, kundi pati na rin sa ating mga sarili bilang tao.
Hindi natin dapat payuhan ang sarili natin dahil sa ilang taong hindi nagpapahalaga o hindi nakakaintindi sa atin.
Dapat tayong magpatuloy na magpakabuti, mag-alaga, at mag-abot ng kabutihan sa iba.
Ang alamat ng saging ay nagpapaalala sa atin na ang tunay na halaga ay matatagpuan sa kabutihan ng ating mga puso at sa pagmamahal na ibinibigay natin sa iba.
Sa pamamagitan ng pagbahagi ng ating mga biyaya at kagandahan, nagiging daan tayo ng pag-asa, pag-unawa, at pagkakaisa sa ating mga komunidad.
Kaya’t sa bawat pagkakataon na mayroon tayong mga biyayang maibahagi sa iba, gawin natin ito nang buong puso at walang pag-aalinlangan.
Tulad ng puno ng saging, ang pagmamahagi ng ating mga biyaya ay magdudulot ng kasiyahan at kasaganaan hindi lamang sa ating sarili, kundi pati na rin sa mga taong ating napapaligiran.
