Noong unang panahon, sa isang malayong lugar ng Pilipinas, may isang maliit na kaharian na pinangangalanan na Piñalupa.
Ang kaharian na ito ay tanyag sa kanilang malawak na mga taniman ng mga kahoy at mga halaman.
Ngunit hindi lamang mga karaniwang halaman ang tumutubo sa lupain ng Piñalupa, mayroon ding isang espesyal na halaman na nabibilang sa mga hiyas ng kaharian.
Isang araw, isang matandang magsasaka na nagngangalang Mang Isko ay nadatnan ng isang mahiwagang puno ng pinya sa gitna ng kanyang taniman.
Ito ay puno ng malalaking pinya na may gintong kulay at kakaibang tamis.
Nabighani si Mang Isko sa kagandahan at kasariwaan ng mga prutas na ito.
Nang malaman ng mga tao sa kaharian ang natuklasan ni Mang Isko, nagsidatingan sila upang silipin ang espesyal na puno ng pinya.
Sa harap ng kaharian, nagtipon ang mga taga-Piñalupa, kasama na rin ang kanilang mahal na hari at reyna.
Napahanga silang lahat sa kagandahan ng puno ng pinya.
Ngunit bigla na lamang may isang misteryosong babae na nagpakita at nagsalita sa kanila.
“Kapag ang puno ng pinya ay kinuha at pinakinabangan nang tama, ito ay magdudulot ng kasaganaan at kaligayahan sa inyong kaharian,” sabi ng babae.
“Ngunit kapag ito’y inabuso at pinabayaan, magkakaroon ng kapahamakan at sasapitin ng kamalasan ang inyong lugar.”
Pinagpasyahan ng hari at reyna na pangalagaan at ingatan ang espesyal na puno ng pinya.
Itinayo nila ang isang espesyal na hardin sa paligid nito at itinalaga ang mga pinakamahuhusay na magsasaka upang bantayan ang puno at tiyakin ang maayos nitong paglago.
Taon-taon, nagbubunga ang puno ng pinya sa Piñalupa.
Ito’y naglalaan ng sapat na ani para sa lahat ng mamamayan.
Ang mga pinya ay nagbibigay ng tamis at kasiyahan sa kaharian, at nagiging produkto ng kanilang pangkabuhayan.
Sa bawat pinya na inihahanda para sa pagkain, nagpapalaganap ng kaligayahan at samahan sa kaharian ng Piñalupa.
Mula noon, ang kaharian ng Piñalupa ay naging kilala bilang tahanan ng mga masarap at malalaking pinya.
Naging pinagmamalaki nila ang kanilang espesyal na alamat ng pinya na nagdudulot ng kasaganaan at kapayapaan sa kanilang kaharian.
Aral ng Alamat ng Pinya
Ang alamat ng pinya ay nagtatakda ng halimbawa sa mga mamamayan ng Piñalupa na kailangan nilang pangalagaan ang kanilang likas na yaman at mahalagang pinagkukunan ng kabuhayan.
Natutunan ng mga taga-Piñalupa na ang pagkakaroon ng respeto at pag-aalaga sa puno ng pinya ay nagbubunga ng kaligayahan at kasaganaan.
Sa tuwing may kaganapan o selebrasyon sa kaharian ng Piñalupa, ang puno ng pinya ay binibigyan ng espesyal na pagsasala at pag-aalay.
Ang mga mamamayan ay nagdadala ng mga bulaklak at handog sa puno bilang pasasalamat sa mga biyaya na ibinibigay nito.
Sa bawat pinya na kanilang natatamasa, nararamdaman nila ang pagmamahal at pag-aalaga na ibinibigay ng kanilang puno ng pinya.
Ngunit tulad ng alinmang kwento ng alamat, may dumating na pagsubok sa kaharian ng Piñalupa. Isang panahon ng taggutom at kahirapan ang nagdaan.
Ang mga mamamayan ay naging mapangamba at nag-alala sa kalagayan ng puno ng pinya.
Ang puno ay nagkaroon ng mga sakit at ang mga bunga nito ay naging pait at maliliit.
Sa kabila ng mga hamon, hindi sumuko ang mga mamamayan ng Piñalupa.
Nagtipon sila at nagdasal ng sama-sama para sa paggaling at pagbabalik ng kanilang espesyal na puno ng pinya.
Nagtulungan sila upang linisin ang paligid nito, alisin ang mga peste, at bigyan ng sapat na kalinga at pagmamahal ang puno.
Sa pamamagitan ng kanilang pagtitiyaga at pagmamahal, unti-unti itong gumaling at nagbalik ang dating ganda at kasaganahan.
